آیا سفر برای دریافت واکسن از نظر اخلاقی موجه است؟

حریم شخصی کارمند مطب یا دغدغهٔ بیمار؟

برنامه داشتم تا نزد یکی از بهداشت‌کارهایی که زیر نظر دندان‌پزشکم کار می‌کند، نوبت بگیرم. شخص ثالثی به من گفت که یکی از بهداشت‌کارها به کووید ابتلا پیدا کرده، درمان شده و به سر کار برگشته‌است. من ۶۹ سال دارم و ماه مه‌ای که گذشت، برادرزاده‌ام در اثر ابتلا به کووید از دنیا رفت. چهار نفر دیگر از اقوام هم به این ویروس مبتلا شده‌ و بهبود یافته‌اند. از دست این همه‌گیری دل‌آشوبم.
درخواست کردم که آن بهداشت‌کار به امورم رسیدگی نکند و در پاسخ این ای‌میل را دریافت کردم:

«به‌منظور صیانت از حریم خصوصی کارکنانمان درست مانند حریم شخصی بیماران، نه تأیید می‌کنیم و نه تکذیب که کسی از ابتلا به ویروس کرونا بهبود پیدا کرده‌است. چنین اقدامی ناقض قانون انتقال و پاسخ‌گویی بیمهٔ سلامت¹ است. درخواست شما مبنی بر اینکه کسی به امورتان رسیدگی کند که نتیجهٔ آزمایش کووید-۱۹ وی مثبت نشده‌است، درخواستی نامناسب بود، چرا که دستورالعمل‌های مرکز کنترل و پیشگیری بیماری² بیان می‌دارند که اشخاص بعد از سپری‌کردن ۱۴ روز در قرنطینه می‌توانند در میان عموم حاضر شوند و این کار خطری ندارد. علاوه بر این‌ها کارکنان کلینیک ما از تجهیزات حفاظت شخصی استفاده می‌کنند (از جمله اینکه ماسک ان-۹۵ می‌پوشند، محافظ به صورت می‌زنند، لباس مخصوص می‌پوشند و دستکش به دست می‌کنند) ضمناً مطب ما به‌منظور مهار شیوع بیماری تمهیدات دیگری نیز به کار بسته‌است. روزانه هر کسی را که وارد مطب می‌شود، به‌دنبال علائم بیماری رصد می‌کنیم، درجهٔ تب او را می‌سنجیم و میزان غلظت اکسیژن خونش را اندازه می‌گیریم. اگر این سیاست مایهٔ نارضایتی شماست، پس احتمالاً مطب ما گزینهٔ مطلوبی برایتان نیست.»

با این مسئله که حریم خصوصی کارکنان را نسبت به دغدغه‌های بیماران ارجح دانسته‌اند، مشکل دارم. ضمناً فکر می‌کردم قانون انتقال و پاسخ‌گویی بیمهٔ سلامت فقط ناظر به این قضیه است که پزشک نباید دربارهٔ بیمارانش هیچ‌چیزی را برملا سازد. با بیان این درخواست پایم را از گلیمم درازتر کرده‌ام؟ آیا پزشک یا دندان‌پزشک باید به بیماران خود اطلاع بدهد که یکی از کارکنان مطبش به ویروس مبتلا شده، تا آن بیمار بتواند تصمیمی آگاهانه دربارهٔ روند درمان خود بگیرد؟ – جک ل. شوارتز ³، لس‌آنجلس.

تمام کارفرمایان، از جمله کارفرمایان حوزهٔ بهداشت و درمان نظیر دندان‌پزشکان، حق دارند به بعضی از اطلاعات درمانی کارکنان خود دسترسی داشته باشند، اما این کارفرمایان، نظیر پزشکان و دندان‌پزشکان، عموماً می‌بایست آن اطلاعات را محرمانه حفظ کنند. اطلاعات بنا به دلایلی معدود در اختیارشان قرار گرفته‌است و تنها باید کسانی به آن دسترسی داشته باشند که به‌خاطر همان دلایل، خواهان دسترسی شده‌اند. (قوانین فدرال پیچیده‌اند، اما لبّ مطلب این است که اطلاعات درمانی افراد نباید بدون رضایت آن‌ها در اختیار کسی قرار بگیرد، مگر چنین کاری ضروری باشد.) دندان‌پزشک شما حق دارد بداند کارکنانش مریض هستند یا نه، تا بتواند خاطرجمع شود که برای دریافت مرخصی استعلاجی عذری درمانی داشته‌اند و اطمینان یابد که وقتی برمی‌گردند سر کار و مشغول رسیدگی به امور بیماران می‌شوند، خطری ندارند. دندان‌پزشکتان اجازه یافته تا به اطلاعات لازم دسترسی داشته باشد و تشخیص بدهد که بهداشت‌کار می‌تواند بدون خطر و مشکل بر سر کار خود حاضر شود، دقیقاً به همین دلیل است که بیماران حاضر در کلینیک به این اطلاعات نیازی ندارند.

قوانین فدرال پیچیده‌اند، اما لبّ مطلب این است که اطلاعات درمانی افراد نباید بدون رضایت آن‌ها در اختیار کسی قرار بگیرد، مگر چنین کاری ضروری باشد.

مسئله‌ای که از اهمیت واقعی برخوردار است، این نیست که آیا کسی زمانی به ویروس مبتلا شده یا نه، بلکه این است که تمام حضار در کلینیک با رعایت اصول بهداشتی، اقدامات پیشگیرانهٔ مناسب را انجام دهند و از تجهیزات حفاظتی شخصی استفاده کنند. اتفاقاً گمان می‌شود افرادی که بعد از ابتلا به کووید-۱۹ بهبود یافته‌اند، تا مدتی دربرابرش مصون‌اند و آن‌ها که مقابل ویروس مصونیت دارند، به احتمال کمتری ناقلش هستند. کسی که هرگز به بیماری مبتلا نشده یا واکسن نزده‌است، خطر جدی‌تری متوجه دیگران می‌سازد. (صد البته باز تکرار می‌کنم که اگر پیشگیری‌های لازم را انجام دهد، این خطر جزئی است.)

مرکز کنترل و پیشگیری بیماری می‌گوید اگر کسی به کووید-۱۹ مبتلا باشد و ۱۰ روز از زمان آغاز ظهور و بروز علائمش گذشته باشد و یک روز کامل هم از زمان قطع‌شدن تبش سپری شده باشد و دیگر علائمش رو به بهبود باشند، می‌تواند با دیگر اشخاص تعامل کند. توصیفاتی که دندان‌پزشکتان ارائه کرده، دقیق نیستند، باوجوداین به‌نظر می‌رسد که در آن مطب در زمینهٔ حفظ جوانب احتیاطی خطایی سر زده‌است و حالا دیگر دستورالعمل‌ها را سفت‌وسخت مراعات می‌کنند. دندان‌پزشکتان سعی داشت توضیح دهد که میان حفظ حریم خصوصی کارکنان و نگرانی‌های به‌جای بیمار تعارضی وجود ندارد. هرچند، احتمالاً اگر من بودم، آن اظهارنظر نیمچه‌گزندهٔ پایانی را اضافه نمی‌کردم. (« اگر این سیاست مایهٔ نارضایتی شماست، پس احتمالاً مطب ما گزینهٔ مطلوبی برایتان نیست.») دندان‌پزشکان بیش از تمام مردم باید درک کنند که اضطراب‌های غیرمنطقی تا چه حد قدرتمند و شایع‌اند، و اینکه یکی از اجزای عملکرد خوب در پزشکی، داشتن دلی فهیم و بادرک است.

آیا واکسن‌زدن جوانان به جامعه کمک می‌کند؟

من دانشجوی کالج هستم و در دورهٔ تعطیلی در یکی از شرکت‌های خصوصی خدمات آمبولانس به‌عنوان تکنسین فوریت‌های پزشکی مشغول کار شدم. دستورالعمل واکسیناسیون کووید-۱۹ در ایالت من افرادی را که در صف اول خدمات هستند و زودتر از همه در صحنه‌ها حاضر می‌شوند، در اولویت قرار داده‌است و می‌توانم هفتهٔ آینده آمپولی دریافت کنم. هرچند، با توجه به اینکه تا چند هفته طول می‌کشد تا واکسن پادتن‌ها را در بدن تولید کند، اگر الآن واکسن بزنم، تا وقتی که به کالج برنگشته‌ام، واکسن از من محافظتی نخواهد کرد. واکسن‌زدنِ زودهنگام من فایده‌ای برای جامعه ندارد و احتملاً آمپول کسی را به من می‌زنند که خود در معرض خطر جدی‌تری است. حالا که می‌دانم اگر به‌خاطر آن چند هفته کار نبود، می‌بایست ماه‌ها در انتظار واکسن می‌ماندم، کار غلطی می‌کنم اگر بروم و واکسن را دریافت کنم؟ – الیزابت هاپکینسن، ماساچوستس

واکسن‌زدنِ زودهنگام من فایده‌ای برای جامعه ندارد و احتملاً آمپول کسی را به من می‌زنند که خود در معرض خطر جدی‌تری است.

سازوکاری که منطقی و منصفانه طراحی شود و آن‌قدر پیچیده نباشد که از کار بیفتد، در نهایت باعث می‌شود عده‌ای از مردم زودتر از عده‌ای دیگر با نیاز شدیدتر واکسن بزنند. وظیفهٔ شما این نیست که معیارهای خود را به معیارهای پیشین بیفزایید. علاوه بر این، شواهد موجود نشان می‌دهند که حدوداً ۱۰ الی ۱۴ روز بعد تزریق واکسن ایمنی قابل‌توجهی پدید می‌آید و این زمان ممکن است با دورهٔ خدمت شما به‌عنوان تکنسین فوریت‌های پزشکی مقارن شود. ضمناً واکسن‌زدن برای جامعه فایده‌ای دارد. احتمال اینکه بتوانید ناقل ویروس شوید را کاهش می‌دهد، چون احتمال ابتلای شما به آن را کاهش می‌دهد و خیلی محتمل است که احتمال انتقال ویروس را حتی در صورت ابتلای شما به آن کاهش می‌دهد. افزودن بر نرخ کلی واکسیناسیون، یعنی همین کاری که شما خواهید کرد، امری است لازم تا به چیزی شبیه به ایمنی جمعی دست بیابیم.

قضاوتی غیرکرونایی بر اساس رفتار در دورهٔ کرونایی

یکی از آشناها از من خواست تا برای موقعیتی شغلی که در شرکتم پیدا شده، معرفش شوم. معمولاً با کمال میل چنین کاری می‌کنم، ولی این شخص اشاره‌ای کرد که همراه با دوستانش برای تعطیلات سال نو خانه‌ای را در ایالتی دیگر کرایه کرده و بعد هم برای اسکی‌بازی به ایالتی دیگر سفر کرده‌است. فکر می‌کنم از خودش بی‌مسئولیتی نشان داده که در دورهٔ اوج زمستانهٔ همه‌گیری به سفر تفریحی رفته‌است. موقعیت شغلی که به‌دنبال آن است به شرکتی تعلق دارد که هم‌اینک تمام کارکنانش دورکاری می‌کنند. از این بابت نگران نیستم که برود و کسی را مریض کند، بلکه فکر می‌کنم سفر اخیرش نشان‌دهندهٔ ضعف در قوهٔ تشخیص است و همین مسئله می‌تواند ارتباطی غیرمستقیم با توانایی‌اش در سر کار داشته باشد. آیا باید بنا به همین دلایل درخواستش را رد کنم یا چنین کاری افراط در منطق‌پردازی و دلیل‌تراشی است؟ – بدون نام

به‌صرف اینکه شخصی آشنا از شما خواسته تا برای تصدی موقعیتی شغلی معرف او شوید، موظف نیستید چنین کاری کنید. ضمناً اگر معرفش می‌شوید، نباید نواقص و خطاهایی را که مربوط به آن کار هستند، بپوشانید، اما به‌نظر نمی‌رسد مقاومت شما دربرابر معرفی این شخص، به این دلیل باشد که فکر می‌کنید در کارش خوب ظاهر نخواهد شد؛ بلکه دلیلش این است که با رفتار او در دورهٔ همه‌گیری مخالفید.

اگر به‌نظرتان شخصی فاقد فضیلتی مهم است، می‌توانید لطف خود را از او دریغ دارید.

اینکه ویژگی‌های شخصیتی افراد «همه‌جانبه» است و آن ویژگی را در تمام وجوه دیگر رفتاری از خود نشان می‌دهند، موضوعی است تجربی و دلایلی در دست داریم تا به این مسئله شک کنیم؛ مثلاً به اینکه حسابداری حواس‌جمع راننده‌ای حواس‌جمع نیز هست، یا اینکه همسری بی‌وفا دوستی بی‌معرفت نیز هست، و اینکه مدیرمحصولی توانمند همان نگرانی‌های معقول شما را دارد و دربارهٔ سفرهای غیرضروری و معاشرت در این ایام، همانند شما فکر می‌کند. بنابراین، بله، چنین کاری افراط در منطق‌پردازی و دلیل‌تراشی است.
با تمام این اوصاف کماکان حق دارید که درخواستش را رد کنید و معرفش نشوید، چرا که فکر می‌کنید قصوری از او سر زده و نشان نداده‌ که نگران خیر و مصلحت جمعی است؛ به‌عنوان مسئله‌ای اخلاقی، اگر به‌نظرتان شخصی فاقد فضیلتی مهم است، می‌توانید لطف خود را از او دریغ دارید. آنچه نمی‌توانید بکنید، این است که بگویید معرفی‌اش خواهید کرد و بعداً معرفش نشوید.

سفر برای دریافت واکسن

من جزو گروه پرخطر به‌شمار می‌آیم و هم در ایالت خودمان، هم در ایالت کناری واجد شرایط دریافت واکسن کووید هستم. ایالت خودمان در زمینهٔ توزیع واکسن ضعیف عمل می‌کند و نتوانسته‌ام نوبتی برای واکسیناسیون بگیرم، اما ایالت کناری سازوکار بی‌نظیری دارد. دوستی که آنجا زندگی می‌کند، برایم نوبتی گرفته‌است. می‌دانم که وقتی آدم سر نوبتش حاضر می‌شود، کسی نشانی خانه‌اش را نمی‌پرسد، همین رفتار یعنی اینکه مسئلهٔ محل سکونت، آن‌قدرها هم برای مقامات دغدغه نیست. دوستم هم وقتی داشته نامم را ثبت می‌کرده، به‌دروغ چیزی نگفته‌است. با همهٔ این اوصاف، درست است که احساس عذاب‌وجدان و تقصیرکاری داشته باشم؟ – بدون نام.

ایالت‌های مختلف رویکردهای گوناگونی در پیش گرفته‌اند. هدف کلی‌مان در مقیاس ملی این است که تا می‌توانیم عدهٔ بیشتری، علی‌الخصوص افرادی را که در معرض خطر جدی‌اند، با سرعت بیشتری واکسینه کنیم، اما از آنجا که هر ایالت بسته به میزان جمعیتش واکسن دریافت می‌کند، بعضی ایالت‌ها سفت‌وسخت می‌گیرند و واکسیناسیون را به کسانی محدود می‌کنند که در آن ایالت ساکن یا شاغل‌اند؛ احتمال دارد مقامات این ایالت‌ها اسناد و مدارکی درخواست کنند یا اقلّ‌کم از شخص بخواهند اظهار کند که در آنجا ساکن یا شاغل است. به‌نظر می‌رسد مقامات باقی ایالت‌ها با راه‌دادن مسافرها به صف واکسیناسیون مشکلی نداشته باشند. تا زمانی که در هیچ مقطعی دربارهٔ وضعیت خود چیزی را به‌دروغ بیان نکنید، می‌توانید با وجدانی آسوده و آرام پیش بروید.