قضیه درد و رنج حیوانات و احکام فقهی
تا همین اواخر ـ یعنی تا دو قرن پیش ـ نگاه فلسفه غرب به حیوانات بسیار بیرحمانه بود. در این نگاه، آنچه یک موجود جاندار را ذیحق میکرد، چیزی بود که آن را «دارا بودن عقل و مرتبه وجودی بالا و یا برگزیدگی» میدانستند. در فلسفه ارسطو و رواقیان ظاهراً خردورز و عاقل بودن (و به تعبیر صریحتر: آدم بودن) ملاک ذیحق بودن است. در نظامواره کیهانشناختی ارسطو، حیوانات در یک چرخه و سلسلهمراتب وجودی، در پایین جدول جای دارند و در خدمت مراتب بالای جدولاند و بدین رو، هرگونه بهرهکشی از حیوانات میتواند توجیه بپذیرد. و از همین رو است که در باور پیتر سینگر فیلسوف فایدهگرای حامی حیوانات، تسلط نظریه ارسطو بر جهان فلسفه و کلیسا، از اقبال بد حیوانات بوده است. بنابر تفسیر آکویناس فیلسوف رسمی کلیسا، از سفر آفرینش، خداوند به انسانها اجازه داده است بر حیوانات مسلط باشند و برای خداوند مهم نیست انسان با حیوانات چه میکند. تنها دلیل آکویناس برای ضرورت پرهیز از رفتار سنگدلانه با حیوانات این است که این کار میتواند به سنگدلی انسان بینجامد. رنج حیوانات برای آکویناس اهمیت نداشت. کانت با نگاه انسانمحورانه معتقد بود که انسان مستقیماً وظیفهای در قبال حیوانات ندارد و حیوانات فقط وسیلهای برای رسیدن انسان خردمند و قانونگذار به غایات خودند. دکارت معتقد بود که حیوانات رنج نمیکشند. در نظرگاه دکارت حیوانات بهسان اشیای مکانیکی تنزل یافتهاند؛ آنها مانند ساعتاند که با تکان خوردن، صدا تولید میکند.
ما در اسلام با فضایی برمیخوریم که توجه به «توانایی حیوانات برای درک درد» در آن کاملاً مشهود است. از کلیت متون دین اسلام دریافته میشود که حیوانات درد و رنج دارند و موضوع درد و رنج حیوانات، در جایی که پای بهرهکشی از حیوان به میان میآید، آشکارا یکی از میداندارهای مهم احکام فقهی است.
در قرون اخیر، یعنی از اواخر قرن ۱۸ و اوایل ۱۹ مسئله رنج حیوانات مطرح شد و پارادایم پیشین را به چالش انداخت. پارادایم پیشین این بود که ملاک ذیحق بودن یک جاندار، بهرهمندی او از عقل است. اینک مسئلهای رخ نمود: «درد و رنج»؛ آیا توانایی درک درد و رنج، ملاک ذیحق بودن نیست؟ فارغ از اینکه یک جاندار خردمند باشد یا نه، آیا همین که توانایی درک درد و رنج را دارد، برای اینکه ما انسانها در قبال او احساس مسئولیت کنیم، کافی نیست؟ مسئله درد و رنج ازاینپس اهمیت پیدا کرد؛ هرفیلسوفی که به درد و رنج حیوانات باور یافت، غالباً در قبال سرنوشت حیوانات و رفتار انسان با آنها موضعی به نفع حیوانات گرفت. در این میان ظهور جرمی بنتام فیلسوف فایدهگرا در طرح و قوت گرفتن پارادایم دوم، نقشی بسزا داشت. او میگفت حیوانات درد دارند؛ آنها فقط توانایی عقلورزی ندارند و حرف نمیزنند؛ اما قواعد اخلاقی و حقوقی، تنها متوجه جاندارانی نیست که خرد میورزند و سخن میگویند بلکه هر جانداری که درد و رنج را احساس میکند، مشمول این قواعد است؛ جانداری که بتواند درد و رنج را احساس کند، دیگر نباید به آن بهمثابه وسیلهای برای رسیدن به هدف نگریست.
مایههای اسلامی پارادایم درد و رنج حیوانات
قول به توانایی درد و رنج در حیوانات را «پاردایم» میخوانیم زیرا در سایه آن نظریهها و احکام بسیاری میتواند رخ بنماید. ظاهراً قبول توانایی حیوانات برای درک درد و رنج در اسلام پیشینهای دیرین دارد و به خود پیامبر اسلام بازمیگردد. ما در اسلام با فضایی برمیخوریم که توجه به «توانایی حیوانات برای درک درد» در آن کاملاً مشهود است. از کلیت متون دین اسلام دریافته میشود که حیوانات درد و رنج دارند و موضوع درد و رنج حیوانات، در جایی که پای بهرهکشی از حیوان به میان میآید، آشکارا یکی از میداندارهای مهم احکام فقهی است. توضیح اینکه در این متون، انسان حسابی ویژه در میان جانداران دارد و آنچه تاکنون از متون دینی اسلام تفسیر شده است، تقریباً همگی بر این معنا دلالت دارند که انسان بر حیوانات تسلط دارد و خدا این حق را به او داده که از حیوانات به نفع خود بهرهبرداری کند ولی این بهرهبرداری بهصورت مطلق و نامحدود نیست و پارهای اصول کلی اخلاقی و فقهی بر آن حاکم است مانند پرهیز از زیادهروی و اسراف و ضرر رساندن. درواقع، بنابر منابعی که در دست داریم، اسلام تنها بهقدر نیاز و ضرورت اجازه بهرهبرداری از حیوانات را داده. بهرهکشی بیهوده یا شکار بهقصد تفریح در اسلام ممنوع است. فقهای شیعه در نهی و منع از شکار تفریحی تا آنجا پیش رفتهاند که سفر برای شکار تفریحی را سفر حرام اعلام کردهاند. ازجمله علامه حلی گفته: «عدم قصر الصلاه فی المتصید لهواً دون المتصید للقوت أو التجاره»؛ (حلی، الجامع للشرایع، ۱۳۸۵، ج ۱، ص ۵۰) در اینجا، علامه حلی با استناد به روایات و قواعد فقهی، شکار تفریحی را حرام اعلام کرده و گفته اگر شکار برای رفع گرسنگی یا برای کسب درآمد مالی برای زندگی نباشد، حرام است و کسی که برای این شکار غیرضروری سفر میکند، چون سفرش حرام است، نماز او شکسته نیست و اگر ماه رمضان به سفر رود، باید روزه بگیرد. توجه کنید که در آن زمان، شکار کردن یک راه درآمد بوده و شکار میتوانسته خرج زندگی کسی را تأمین کند و شاید اگر شکار در آن زمان همچون زمان ما چنین قابلیتی را نمیداشت (و به عکس، دارای زیانهای دوره ما میبود)، حکم به حرمت هرگونه شکار صادر میگشت؛ زیرا ایراد درد و رنج غیرضروری بر حیوانات برای به دست آوردن چیزی که ضروری زندگی انسان نیست، حرام شرعی محسوب میگردد. قواعد فقهی، اصولی و کلامی مانند «لا ضرر و لا ضرار فی الاسلام» یا «کلما حکم به العقل، حکم به الشرع»(= قاعده ملازمه) نیز در این میان کمکی میکنند تا هرگونه وارد ساختن درد و رنج غیرضروری به حیوانات ممنوع شمرده شود.
…