رویکرد اخلاقی فرزندآوری در آموزه‌های دینی

هدف پژوهش حاضر بررسی پایه نظری و معرفتی فرزند آوری و فرزند پروری در آموزه‌های دینی است.این پژوهش از تحقیقات کیفی است و با روش توصیفی-تحلیلی ضمن تبیین نگاه اسلام درباره فرزندآوری و فرزند پروری،به تبیین آثار اجتماعی،اخلاقی،خانوادگی،روان شناختی و معنوی آن پرداخته است و مباحث معرفتی را با رویکردی روان‌شناختی،تحلیل نموده است.

نتایج این پژوهش نشان داد که در نگاه دینی،فرزندآوری جایگاه رفیعی دارد و یکی از اهداف اساسی تشکیل خانواده،فرزندآوری و تکثیر نسل صالح، دانسته شده است.نتایج این پژوهش همچنین نشان می‌دهد که از منظر آموزه‌های دینی، نگرشی مثبت به فرزند‌آوری و فرزند پروری شده است. در آیات و روایا متعددی از فرزند با تعابیری مانند، مایه امید، نورچشم، نعمت الهی، هدیه الهی، میوه دل، مایه خوشبختی، یاری‌کننده، مایه ثواب و پاداش اخروی، رحمت و غفران الهی، باعث خیر و برکت، باعث قوت قلب و شکفتگی، معرفی شده است. همچنین محرومیت و دوری از فرزند مایه غم و اندوه و نا امیدی و اضطراب بیان شده است. فرزندآوری و فرزند پروری، باعث استحکام خانواده، رضایتمندی از زندگی، تأمین بهداشت روان، توسعه رزق، رشد اجتماعی، افزایش مهارت، شکوفایی استعدادها، کسب معنویت، رضایت الهی، تقویت روابط اجتماعی و … نیز می‌شود.

در فرهنگ و تمدن برخاسته از آموزه‌ها و مفهوم‌های آسمانی، به ویژه آموزه‌های اسلامی، نهاد خانواده این گونه توصیف شده است: نهادی مقدس و محبوب، سازمانی حرکت‌آفرین و ساحل آرامش و سکون، بستر تربیت و رشد، محل سرور، عامل رشد مادی، عامل طهارت، بهترین بستر تربیت فرزند و … .

همچنین در آموزه‌های دینی یکی از حکمت‌های مهم تشکیل خانواده و آفرینش انسان در قالب زن و مرد، تولید نسل و بقای نسل انسان معرفی شده است. تقریبا بیشتر مفسران شیعه و سنی در تفسیر آیه یازدهم سوره شوری بقای نسل انسان و آبادانی و افزایش نسل و تدبیر را از جمله حکمت‌های اساسی خلقت زن و مرد و تشکیل خانواده بیان کرده‌اند.

…