اجرای به‌مرگی در فرانسه غیرقانونی است، ولی به‌موجب قانون مصوب سال ۲۰۱۶، بیماران درمان‌ناپذیر حق دارند در «حالت بیهوشیِ پایدار» قرار بگیرند. در حالت بیهوشیِ پایدار، با تزریق دارو به بیمار، هرگونه دردی تسکین می‌یابد و لوله‌های آب و مواد غذایی از او جدا می‌شود تا اینکه بیمار از گرسنگی و تشنگی بمیرد.
برخی معتقدند حالت بیهوشیِ پایدار، در واقع، «به‌مرگیِ منفعلانه» است، حال آنکه قانون فرانسه میان به‌مرگی و حالت بیهوشیِ پایدار فرق می‌گذارد. برخلاف به‌مرگی، در حالت بیهوشیِ پایدار هیچ مادۀ مهلکی به بیمار تزریق نمی‌شود.
به‌مرگی از منظر ادیان و مذاهب مختلف
اسلام
آموزه‌های اسلام افراد را از خودکشی و به‌مرگی بازمی‌دارد، چرا که حیات تقدس دارد و موهبتی الهی است؛ لذا محروم‌شدن از حیات معصیت است. همچنین طبق آموزه‌های اسلام فقط خداوند است که طول عمر و زمان مرگ افراد را تعیین می‌کند و رنج‌ها و بیماری‌ها می‌توانند آزمون الهی باشند.
از سوی دیگر، اندیشمندان اسلامی عموماً بر این باورند که لازم نیست برای بیماری‌های درمان‌ناپذیر به وسایل و فناوری‌های فوق‌العاده‌ای روی بیاوریم تا مرگ را به تأخیر بیندازیم؛ در واقع، باید میان تصمیم‌گیریِ آگاهانه برای مردن و پایان طبیعیِ حیات فرق قائل شد.
بودائیسم
بودائی‌ها عموماً با به‌مرگی مخالفند. طبق آموزه‌های بودائیسم اخلاقاً درست نیست که به حیات خودمان آسیب برسانیم، حتی اگر می‌خواهیم به رنج‌کشیدن پایان بدهیم.
از سوی دیگر، اگرچه بیمار لاعلاج از مراقبت‌های ابتدایی نباید محروم شود، می‌توان از درمان‌های بی‌اثر و بی‌نتیجه خودداری کرد؛ در واقع، تا زمانی که قصد سلب حیات را نداشته باشیم، مشکل اخلاقی رخ نمی‌دهد.
کاتولیسیسم
کلیسای کاتولیک شدیداً با به‌مرگی مخالف است. طبق آموزه‌های این مذهب، نباید مرگ را تسریع کرد، زیرا حیات موهبتی الهی است و زمان اتمام آن بر عهدۀ خداوند است.
با این حال، فرد در حال موت حق دارد دربارۀ پذیرش یا ردّ مراقبت‌های پزشکی تصمیم بگیرد. همچنین زمانی که امیدی به بهبودی بیماران نیست، می‌توان اقدامات پزشکی را متوقف کرد؛ مثلاً احیای فرد در حال احتضار.
اندیشمندان اسلامی عموماً بر این باورند که لازم نیست برای بیماری‌های درمان‌ناپذیر به وسایل و فناوری‌های فوق‌العاده‌ای روی بیاوریم تا مرگ را به تأخیر بیندازیم؛ در واقع، باید میان تصمیم‌گیریِ آگاهانه برای مردن و پایان طبیعیِ حیات فرق قائل شد.
کلیسای متحد مسیح
این کلیسا از حق بیماران لاعلاج برای تصمیم‌گیری دربارۀ مرگشان حمایت می‌کند. این موضع‌گیری در راستای آموزه‌های کلیسای متحد مسیح است که بر احترام‌گذاشتن به تصمیم و انتخاب افراد تأکید می‌ورزد. به عقیدۀ پیروان این کلیسا، هر فرد با معیارهای خودش خدا را درمی‌یابد و این مسئله شامل پایان‌بخشیدن به حیات نیز می‌شود.
همچنین، کلیسا به خانواده‌ها اجازه می‌دهد تا معالجات افراد در حال موت یا در وضعیت نباتی را متوقف کنند.
کلیسای جهان‌گرایی توحیدگرا
در سال ۱۹۸۸، این کلیسا طی حکمی از «حق تصمیم‌گیری برای مردن» دفاع کرد. در نتیجه، کلیسای جهان‌گرایی توحیدگرا اجازه می‌دهد تا بیماران درمان‌ناپذیر، با شرایطی کاملاً مشخص، اقدام به به‌مرگی کنند.
موضع‌گیری کلیسای جهان‌گرایی توحیدگرا بر این مبنا قرار دارد که افراد از شعور و آگاهی برخوردارند.
کلیسای جماعت ربانی
این کلیسا، که بزرگ‌ترین مذهب مسیحیت پنطیکاستیسم در آمریکا است، با به‌مرگی مخالف است. طبق آموزه‌های این مذهب، حیات موهبتی الهی است و زمان اتمام آن بر عهدۀ خداوند است.
از طرف دیگر، این کلیسا اجازه می‌دهد تا اقدامات پزشکی برای بیمارانی که رنج می‌کشند متوقف شود.
هندوئیسم
در هندوئیسم، اشارۀ مستقیمی به به‌مرگی نشده است، ولی اقدام به مرگ نابهنگام و خودخواسته تأثیر منفی بر کارمای افراد می‌گذارد. بنا به این عقیده، رنج کنونیِ افراد ناشی از اعمال آن‌ها در گذشته است؛ بنابراین اگر افراد رنج کنونیِ خود را به تأخیر بیندازند، بهای این کار را بعدها باید بپردازند.
با این حال، برخی هندوها معتقدند که گاهی می‌توان مرگ را تسهیل کرد؛ مثلاً زمانی که افراد نمی‌توانند به‌دلیل بیماری یا معلولیت نیایش کنند.
یهودیت
بنا به آموزه‌های یهودیت، حفظ حیات بر تسکین درد و رنج اولویت دارد، زیرا حیات موهبتی الهی است و زمان اتمام آن بر عهدۀ خداوند است. بنابراین خودکشی و به‌مرگی در یهودیت جایز نیست.
با این حال، طبق تعالیم یهودیت، افرادی که در آستانۀ مرگ هستند و از بیماری رنج می‌کشند می‌توانند درمان‌های پزشکی را متوقف کنند. همچنین، باید میان به‌مرگی فعال و منفعلانه فرق گذاشت؛ بیشتر روحانیان یهودی معتقدند که می‌توان اقدامات پزشکی برای افراد در حالت کما یا وضعیت نباتی را متوقف کرد.
