ضوابط اخلاقیِ انجمن جراحان پلاستیک آمریکا

مقدمه

در اساسنامۀ انجمن جراحان پلاستیک آمریکا (ASPA)، چنین آمده است:

این انجمن تشکیل شده است که موجب پیشرفت در عرصۀ هنر و دانشِ جراحی پلاستیک و جراحی ترمیمی بشود. اهداف تشکیل این انجمن، عبارت‌‌اند از:

۱ـ جراحان به بالاترین میزان شایستگی و مهارت در حرفۀ خودشان برسند؛

۲ـ جراحان، یافته‌های علمی‌شان را با هم ردوبدل کنند؛

۳ـ جراحان و عوامل دست‌اندرکار، رفتار فردی و گروهیِ بهتری را از خود نشان دهند؛

۴ـ آموزش به عموم مردم دربارۀ روند جراحی پلاستیک و جراحی ترمیمی؛

۵ـ پرورش جراحانی که دغدغۀ سلامتی مردم را داشته باشند.

هرکسی که بتواند دستیار جراح پلاستیک شود و این صلاحیت را داشته باشد، می‌تواند در انجمن جراحان پلاستیک آمریکا، عضو شود. کسی صلاحیت انجامِ جراحی پلاستیک را دارد که این دو ویژگی را داشته باشد:

۱ـ هنجارهای اخلاقی را رعایت کند؛

۲ـ مهارت پزشکی‌اش در حدّ قابل‌قبولی باشد.

کمیتۀ اخلاقی و آموزشیِ جراحی پلاستیک آمریکا وظیفه دارد که آموزش‌های لازم را به جراحان بدهد و صلاحیت آن‌ها را بررسی کند. پذیرش و عمل‌کردن به ضوابط اخلاقی است که صلاحیت می‌آورد. تعهد عملی به این ضوابط اخلاقی، شرط لازمِ ورود به انجمن جراحان پلاستیک آمریکا و استمرار عضویت در آن‌جاست. همۀ اعضا باید هم ضوابط عمومی را رعایت کنند، هم ضوابط خاص را؛ چه در روابط‌شان با بیماران و همکاران‌شان، چه در رفتارشان در عرصۀ عمومی با مردمِ کوچه‌وخیابان. علاوه بر این، تک‌تک اعضای این انجمن مسئول رفتارها و حرف‌هایشان هستند؛ حتی باید مراقب باشند که کسی از نام و اطلاعات هویتی‌شان، سوءاستفاده نکند. هرکسی که ضوابط عمومی یا خاص را رعایت نکند، باید منتظر عواقب آن باشد؛ حتی شاید از انجمن، اخراج شود.

ضوابط عمومی

• هدف اصلیِ حرفۀ پزشکی، این است که به بشریت خدمت کند و کرامت انسان را حفظ نماید. اعضای این انجمن باید آن‌قدر صلاحیت داشته باشند که اعتماد بیمار را به دست آورند و هرگونه ازخودگذشتگی و خدمتی را نثار بیمارشان کنند.ب) اعضا باید به‌طور مداوم، مهارت و دانش پزشکی‌شان را تقویت کنند و دستاوردهای علمی‌شان را در اختیار بیماران و همکاران‌شان قرار دهند. وظیفۀ هر یک از اعضاست که اگر به دانش جدید و روش تازه‌ای دست یافتند، به دیگران هم اطلاع بدهند.
• اعضا باید از آن روش‌های درمانی استفاده کنند که پایۀ علمی دارد و حق ندارند با جراح یا دستیاری همکاری کنند که این اصل را زیرپا می‌گذارد.
• اعضا باید تمام قوانین را رعایت کنند، کرامت و شرافت این حرفه را پاس بدارند و این نظمِ خودخواسته را با کمال‌ میل بپذیرند.
• اعضا می‌توانند خودشان انتخاب کنند که چه‌کسی را درمان کنند و چه‌کسی را درمان نکنند. اما در شرایط اضطراری، همه باید هر کاری از دست‌شان برمی‌آید برای بیماران انجام دهند. کسی که مراقبت از یک بیمار را قبول می‌کند، نباید از بیمار خود غافل شود. تا وقتی بیمار، مرخص نشده، پزشک یا دست‌اندرکاران باید از او، به‌اندازۀ کافی، مراقبت کنند.
• اعضا باید خدمات‌شان را تحت ضوابط و شرایط خاصی به مردم ارائه دهند؛ یعنی باید مهارت کافی و تشخیص پزشکیِ دقیق داشته باشند تا آزادانه، درمانی کامل را در اختیار بیمار بگذارند.
• پزشکانِ عضو باید در این چند مورد، از دیگر پزشکان هم مشورت بگیرند: بیمار، شرایط دشواری دارد؛ پزشک، در تشخیص بیماری دچار تردید است؛ حس کند که اگر از دیگران مشورت بگیرد، فرایند درمانیِ بهتری را می‌تواند برای بیمار فراهم کند.
• هیچ‌یک از اعضا حق ندارند اطلاعات شخصیِ بیمار، ویژگی‌های بیمار یا اطلاعات درمانیِ بیمار را فاش کند، مگر این‌که از خودِ بیمار اجازه بگیرد یا قانوناً مجبور باشد این اطلاعات را فاش کند یا بیمار، دچار مشکلاتِ حاد (مثلاً مشکلات مالی) باشد که بدون افشاکردن، نتوان مشکل او را حل کرد.
• آرمان‌ انجمن این است که مسئولیت‌های اعضا، محدود به مسئولیت‌هایشان نسبت‌به بیمار نباشد، بلکه اعضا در قبال جامعه هم مسئول‌اند. فعالیت‌هایی در انجمن انجام می‌شود که هدفش ارتقای سلامت و بهروزیِ بیمار و جامعه است؛ همۀ اعضا موظف‌اند در این برنامه‌ها مشارکت کنند.
• اعضا می‌توانند برای خدمات‌شان تبلیغ کنند تا خدمت‌رسانیِ بهتری به عموم مردم داشته باشند. بااین‌حال، ممکن است تبلیغات، خطراتی هم داشته باشد؛ مثلاً اعضا به کارهای نادرست متوسل شوند، شیّادی کنند، مردم را فریب دهند یا آن‌ها را گمراه کنند. پس باید تبلیغات را در چارچوب مقررات مشخص و به‌نفع مردم انتشار دهند. در بخش دوم، مقرراتی را تدوین کرده‌ایم تا خدمات پزشکی از شیّادی، کلاهبرداری و فریب در امان بمانند.
• اعضا در ارتباطات شخصی و عمومی‌ با بیماران یا همکاران‌شان، در محل کار، باید از لحن محترمانه استفاده کنند و شخصیتی قابل‌‎احترام از خود نشان دهند.

ضوابط خاص

الف) اگر یکی از این رفتارها، از عضوی سر بزند، باید منتظر عواقب آن باشد و حتی شاید عضویتش لغو شود:

• ۱ـ مقامات مسئول، مجوّزِ طبابت را محدود، لغو یا ابطال کرده باشند، چه در یکی از ایالت‌های آمریکا، چه در همۀ ایالت‌ها یا در همۀ کشورها. ممکن است انجمن جراحان پلاستیک آمریکا، اِعمال مجازات‌های موردنظر را به تعویق بیندازد. بااین‌حال، اعضا موظف‌اند هر شش‌ماه یک‌بار، وضعیتِ خود را به‌روز کنند و حتی اگر اعتراضی به آرای کمیتۀ نظارت دارند، باید قبل از اتمام این شش‌ماه، اعتراض خود را اعلام کنند.
• ۲ـ مجوّز طبابت را کمیتۀ اخلاقی و آموزشیِ جراحی پلاستیک آمریکا و انجمن پزشکان و جراحانِ کانادا صادر می‌کند. اگر این مجوز، تعلیق یا منقضی شود یا به هر نحوی از آن سوءاستفاده شود، مجازات‌هایی را به‌دنبال خواهد داشت. ممکن است انجمن جراحان پلاستیک آمریکا، اِعمال مجازات‌های موردنظر را به تعویق بیندازد. بااین‌حال، اعضا موظف‌اند هر شش‌ماه یک‌بار، وضعیتِ خود را به‌روز کنند و حتی اگر اعتراضی به آرای کمیتۀ نظارت دارند، باید قبل از اتمام این شش‌ماه، اعتراض خود را اعلام کنند.
• ۳ـ اگر اعضا:
  • الف) به انجمن جراحان پلاستیک آمریکا اطلاع ندهند که به‌علت نقض قوانین پزشکی، مجوّز فعالیت‌شان در یک ایالت یا کشور یا در همۀ کشورها لغو یا منقضی شده، به مقامات مسئول ارجاع داده می‌شوند تا برخورد مقتضی با آن‌ها انجام شود؛
  • ب) به انجمن جراحان پلاستیک آمریکا اطلاع ندهند که کمیتۀ اخلاقی و آموزشیِ جراحی پلاستیک آمریکا و انجمن پزشکان و جراحانِ کانادا، مجوّز آن‌ها را تعلیق یا منقضی کرده یا به هر نحوی از مجوّزشان سوءاستفاده شده است؛
  • ج) وضعیت کاری خود را در مدت مشخص‌شده، به‌روز نکند. نحوۀ به‌روزکردنِ اطلاعات، در ادامه بیان می‌شود.
• ۴ـ اعضا محکوم به ارتکاب جُرم شوند (یا خود را به‌عنوان مُجرم معرفی کنند)؛ البته جُرم‌هایی که مربوط به حرفۀ پزشکی یا ناشی از رذیلت‌های اخلاقی باشد.
• ۵ـ اعضا، در فرایند درمانِ بیمار، رفتار جنسیِ نامتعارف از خود نشان دهند.
• ۶ـ اعضا دچار فسادهای اقتصادی شوند. برخی از مواردِ فساد، نه همۀ موارد، عبارت‌اند از:
  • آ) تقسیم‌کردن دستمزد جراحی با یک جراحِ مجوّزداری که هیچ کاری در این جراحی انجام نداده است. البته، اگر این سه شرط، محقق شود، تقسیم‌کردن دستمزد ایرادی ندارد: ۱ـ خودِ بیمار رضایت داشته باشد که جراح دیگری هم در این فرایند حضور داشته باشد و جراحان هم بدون پنهان‌کاری، تقسیم‌شدن دستمزد را اعلام کنند؛ ۲ـ دستمزدِ پرداخت‌شده متناسب با خدمتی باشد که هر کدام از جراحان ارائه کرده‌اند؛ ۳ـ مجموع دستمزدی که قرار است دریافت شود، از دستمزد متعارف، بیشتر نباشد؛ یعنی تقسیم‌شدن باعث نشود که پول بیشتری از بیمار دریافت کنند.
  • ب) دریافت هزینه، تخفیف‌دادن یا پرداخت کمیسیون به هر کسی ــ حتی دست‌اندرکاران و کارمندان انجمن ــ در قبال ارجاع بیمار به پزشک موردنظر، سوءرفتار مالی محسوب می‌شود. همۀ اعضا حق برابر دارند و به بیمار دلخواه‌شان خدمت‌رسانی کنند. اگر کسی کمیسیون پرداخت کند تا بیمار را به او ارجاع دهند، حق عضویتش لغو می‌شود و تحت پیگرد قانونی قرار می‌گیرد.
  • پ) درخواست دستمزدِ زیاد از بیماران، خصوصاً بیمارانی که در شرایط اضطراری قرار دارند و نیازمند کمک فوری‌اند. دستمزدها باید متناسب با خدمت پزشکیِ ارائه‌شده باشد، وگرنه تخلف محسوب می‌شود. میزان دستمزد را مواردی از این دست تعیین می‌کند: میزان سختیِ کار، نوین‌بودنِ آن نوع از جراحی، زمان و تلاشی که باید انجام شود، مراقبت‌های قبل و بعد از جراحی، دستمزد متعارفی که همکاران می‌گیرند، و رضایت یا عدم رضایت بیمار با هزینه‌های اضافی. اعضای انجمن باید مطمئن شوند که دستمزد دریافتی‌شان، معقول و متناسب با کاری است که انجام می‌دهند و بیمار یا پرداخت‌کنندۀ هزینه‌ها هم باید از جزئیات هزینه‌ها مطلع شوند و به آن‌ها صورتحساب داده شود.
  • ت) هیچ اصل و ضابطه‌ای نمی‌تواند جراح را از گرفتنِ پیش‌پرداخت باز دارد؛ یعنی جراحان همیشه می‌توانند بخشی از دستمزد متعارف را پیش از عمل دریافت کنند، مگر این‌که جان بیمار در خطر باشد یا شرایط، اضطراری باشد. در این موارد استثنا، جراح حق ندارد تقاضای پیش‌پرداخت کند.
  • ث) هیچ‌یک از مقرراتِ بیان‌شده، نباید ویژگیِ «رقابتی‌بودن» را از حرفۀ پزشکی بگیرد. اعضا باید بتوانند با ارتقای خدمات و مهارت‌شان، بیماران را برای مراجعه به خودشان ترغیب کنند.

• ۷ـ چنانچه اعضا در عرصۀ عمومی یا روابط شخصی‌شان ادعایی کنند یا حرفی بزنند که متضمن دروغ، کلاهبرداری، فریب‌دادن یا گمراه‌کردن دیگران باشد، برخورد تنبیهی با آن‌ها می‌شود. برخی از این موارد، عبارت‌اند از:
  • الف) حرفی بزند که متضمن برداشتِ اشتباه از حقایق علمی باشد یا وقتی می‌خواهد موضوعی پزشکی را توضیح دهد، نتواند آن را خوب توضیح دهد و در نتیجه، دیگران را گمراه کند.
  • ب) واقعیت‌ها یا اطلاعاتی را از بیمار مخفی کند که دانستن‌شان برای بیمار لازم است و در کیفیت جراحی تأثیر می‌گذارد.
  • ج) عامدانه، تصاویر یا عکس‌های پزشکی‌ای را پیش خود نگه دارد که وضعیت جسمانی، زخم یا بیماری‌ او را نشان می‌دهد؛ یعنی اطلاعاتی از بیمار را شامل شود که اطلاع از آن‌ها برای دیگر پزشکان لازم است، مثل چاقی یا خوب‌شدن زخمی که قبلاً داشته است.
  • د) عامدانه، تصاویر یا عکس‌های پزشکی‌‌‌ای را پیش خود نگه دارد که نشان می‌دهد بیمار، آن‌طور که باید، درمان نشده و به دیگران اطلاع ندهد که این بیمار، همچنان باید روند درمانی را ادامه دهد.
  • ه‍) تصویر قبل و بعد از درمان را دستکاری کند تا جراحی را نتیجه‌بخش جلوه دهد؛ مثلاً نور عکس را کم یا زیاد کند، ژست بیمار را تغییر دهد یا تکنولوژی‌های متفاوتی را به کار گیرد.
  • و) یکی از اعضا، جراحِ دیگری را تأیید کند که دارای تجربۀ کافی نیست یا از جراحیِ او تعریف کند درحالی‌که نمی‌توان دقت این تأییدش را سنجید.
  • ز) یکی از اعضا، جراحِ دیگری را تأیید کند و قرار است شخصِ تأییدشده، به‌نحوی لطف او را جبران کند یا شخص ثالثی به او قول دهد که به‌نحوی، لطف او را جبران خواهد کرد. یعنی تأییدی که براساس تبانی باشد، پیگرد قانونی دارد.ح) اگر یکی از اعضا، قولی بدهد که نتواند آن را برآورده کند؛ مثلاً نتیجه‌ای از جراحی را تضمین کند که معمولاً در جراحی‌ها، نمی‌توان بدان دست یافت.و) در مقامِ پزشک و جراحی که مهارت کافی دارد، سخنی را بیان کند که مورد پذیرش عموم مردم قرار نمی‌گیرد. مورد دیگر این است که نظریه‌ای را بیان کند که پزشکانِ هم‌رتبۀ او، به‌هیچ‌عنوان نظریه‌اش را قبول نکنند، مگر این‌که بتواند به‌صورت علمی، نظریه‌اش را اثبات کند.ز) نتواند کارش را درست انجام دهد و بهانه‌‌تراشی کند که بیمارش، می‌ترسیده یا اضطراب داشته یا به عواطفش آسیب رسیده است.ح) نتواند کارش را درست انجام دهد و تقصیر را گردنِ بیمار بیندازد. همچنین، بی آن‌که بخواهد کسی را فریب دهد، شرایط را به‌درستی برای بیمار توضیح ندهد یا طوری توضیح دهد که بیمار، موضوع را به‌درستی متوجه نشود؛ مثلاً جراح، مطالبش را صریح و کامل بیان نکند و صرفاً به اشاره‌های کوتاه بسنده کند.
  • ط) به بیمار تضمین دهد که صد درصد مداوا خواهد شد، اما مهارت کافی برای آن درمان را نداشته باشد.
  • ی) صریحاً یا تلویحاً حرفی بزند که نشان دهد یکی از جراحان دارای مدرک و صلاحیت کافی است و آن شخص، چنین مدرکی را نداشته باشد. پس اگر شخصِ تأییدشده، واقعاً بوردِ تخصصی از کمیتۀ اخلاقی و آموزشیِ جراحی پلاستیک آمریکا یا انجمن پزشکان و جراحانِ کانادا داشته باشد، این سخن او ایرادی ندارد.
  • ک) پول بگیرد و تبلیغِ شرکت یا مؤسسه‌ای را بکند، اما طوری جلوه دهد که از سرِ دلسوزی، واقعاً کیفیتِ خدمات آن‌ها را تأیید می‌کند. پس اگر از قبل و بعدِ صحبتش معلوم باشد که هدفش تبلیغ‌کردن است، می‌تواند از کسی پول بگیرد و برای‌شان تبلیغ کند.
  • ل) با مبالغه و وعده‌های انجام‌نشدنی، بخواهد اعتماد بیمار را جلب کند و او را به‌سوی خود بکشاند.

• ۸ـ اعضا، دست به جراحی‌‌ای بزنند که توجیه پزشکی برای آن وجود ندارد یا روند مداوای بیمار را پیش نمی‌برد و او را به بهبودی نزدیک نمی‌کند.

• ۹ـ اعضا، جراحی‌ای انجام دهند که تشخیص آن، توسط کسی انجام شده باشد که صلاحیت این کار را نداشته یا مراقبت‌های بعد از عمل را قرار است کسی برعهده بگیرد که تخصص کافی در این زمینه ندارد (مگر این‌که تأخیر در جراحی یا انتقال بیمار به بیمارستان دیگر، آن‌قدر زمان‌بَر باشد که موجب آسیب جبران‌ناپذیر به بیمار شود).

• ۱۰ـ برخی از کارهای خیریه (مشخصاً جمع‌آوریِ کمک)، مسابقه یا تبلیغات هستند که جایزه‌شان بهره‌مندی از جراحیِ رایگان یا تکمیل یک جراحیِ ناقص است، مثلاً عمل کاشتِ سینه. اعضا نباید در چنین مسابقات یا مراسم‌هایی شرکت کنند.

• ۱۱ـ اعضا نباید اطلاعات محرمانه یا طبقه‌بندی‌شده دربارۀ یکی از انواع جراحی‌ها یا روش جراحی را به‌عنوان ابداع، نوآوری یا کشف خود ثبت کنند. اگر توافقنامه‌ای را امضا کرده‌اند که انتشار اطلاعات را محدود می‌کند، نباید این اطلاعات را منتشر کنند. انتشار چنین اطلاعاتی، پیگرد قانونی دارد.

• ۱۲ـ کسانی رفتار غیرحرفه‌ای از خود نشان دهند و ضوابط عمومی را رعایت نکنند، تحت پیگرد قانونی قرار می‌گیرند.

تا این‌جا، اولین ضابطه از ضوابط خاص را بیان کردیم؛ یعنی کارهایی که جراحان عضو انجمن اگر انجام دهند، عواقبی در انتظار آن‌ها خواهد بود. این هم دومین ضابطه از ضوابط خاص:

ب) ضوابط خاصی که مربوط به موضوع تبلیغات است، عبارت‌اند از:

• طبق تبصره‌ای که قبلاً بیان کردیم، جراحان می‌توانند در رسانه‌های ارتباط‌جمعی، برای کارشان تبلیغات کنند.
• اعضا نباید در تبلیغات‌شان، پول اضافه‌ یا امتیازِ مستقیم و غیرمستقیمی به پخش‌کنندۀ تبلیغ بدهد تا تبلیغ را در اولویت قرار دهد یا تلاش ویژه‌ای انجام دهد که بیشتر دیده شود. جراحی که برای خدماتش تبلیغ می‌کند، باید محتوای تبلیغش را، پیش از انتشار، شخصاً بررسی کند و نسخه‌ای از آن را تا یک‌سال بعد از انتشار باید نگه دارد تا در صورت لزوم، برای بازبینی، ارائه کند. هر یک از اعضا، شخصاً مسئول هرگونه تخلف در تبلیغات یا موارد شبیه به آن هستند. همچنین، اگر کسی برای جراح، تبلیغ کند و مشکلی پیش بیاید، خودِ جراح، مسئولیت هرگونه اتفاقی را باید برعهده بگیرد.
• برای تبلیغات، می‌توان از عکس و مدلِ عکاسی استفاده کرد. اگر مدلِ عکس‌ها، جراحی نکرده، باید به اطلاع عموم برسد که بر روی این شخص، جراحی انجام نشده است. به‌عبارت دیگر، نباید از عکسِ کسی که جراحی نشده، طوری استفاده شود که القا شود جراحی بر او انجام شده. از ابزار طراحی (مثل فتوشاپ) هم می‌توان استفاده کرد، اما حتماً باید بیان شود که این عکس، تصویر واقعیِ شخص نیست و دستکاری شده است.

ج) جذاب‌کردنِ کار پزشکی، فراتر از واقعیت، ممنوع است. یعنی:

• اعضا نباید شخصاً با بیمار ارتباط برقرار کنند تا کارشان را جذاب و بهتر از دیگران جلوه دهند؛ چه این ارتباط مستقیم از طریق گفتگوی رو در رو انجام شود، چه از طریق تلفن یا دستیار شخصیِ جراح.
• اعضا نباید با بیمارِ احتمالی‌شان صحبت مستقیم انجام دهند. منظور، آن بیمارانی است که وضعیت جسمانی، روانی و عاطفی‌شان آسیب‌پذیر است یا تحصیلاتِ کافی ندارند تا بتوانند قضاوت درستی دربارۀ تخصصِ این جراح انجام دهند.
• گاهی، بیمارِ غیرمتخصص در امور پزشکی به مراقبت پزشکی نیاز دارد. جراحی که رو در رو، به چنین بیماری، مشاوره می‌دهد، نباید طوری مشاوره دهد که نتیجه‌اش این بشود که خودش جراحی را انجام دهد. البته اگر این شرایط وجود داشته باشد، نباید خودش مسئولیت جراحی را بپذیرد:
  • مشاوره‌ای که می‌دهد، شامل ادعایی باشد که اشتباه، گمراه‌کننده، شیّادانه یا فریبنده است و بیمار را به گمراهی می‌کشاند؛
  • مشاورۀ او شامل این موارد نباشد: اِعمال نفوذ ناروا توسط جراح، اجبار، اکراه، آزار، تهدید، وعده‌ای محقق‌نشدنی، ترغیبِ بیش‌ازحد، زیاده‌روی یا اصرار جراح بر تصمیم‌گیری سریعِ بیمار؛
  • به کسی مشاوره بدهد که هنوز رسماً بیمارِ او محسوب نمی‌شود و تمایلی ندارد که همچنان، با این جراح در ارتباط باشد.

د) موضوع بعدی، تأییدیۀ متخصصان است

در راستای مصلحت عمومی، باید تأییدیه‌های جراحان، به‌آسانی در دسترس، قابل‌فهم و بدون غرض‌ورزی باشد. اعضای انجمن وقتی صلاحیتِ نظارت را به دست آوردند، وظیفه دارند که در جایگاهِ شاهد متخصص، کار دیگر جراحان را تأیید یا رد کنند. بااین‌حال، اعضا می‌توانند از دستمزد این فعالیت، چشم‌پوشی کنند و در هر موردی که تعارض منافع پیش می‌آید، کسی را تأیید یا رد نکنند (تعارض منافع در جایی است که این پزشک، بیمارِ مورد بحث را قبلاً جراحی کرده یا رابطۀ کاری یا فامیلی با بیمار مورد بحث یا همان شاکی داشته باشد). اعضایی که برای اعتبارنامه یا تأیید صلاحیتِ کسی، او را تأیید می‌کنند، نباید تصدیق‌شان اشتباه، گمراه‌کننده یا فریبنده باشد، وگرنه پیگرد قانونی دارد و حتی ممکن است از انجمن، اخراج شوند. علاوه بر این‌که نباید تأییدشان اشتباه یا گمراه‌کننده باشد، جراحان، در جایگاه شاهدِ متخصص، باید این موارد را نیز رعایت کنند:

• در زمینه‌ای شهادت ‌دهد که تخصص اوست و با جراحیِ موردنظر مرتبط باشد یا مشخصاً دربارۀ جراحیِ انجام‌شده بر بیمارِ شاکی، تخصص داشته و از علوم روز مطلع باشد.
• با دقتِ تمام، همۀ پروندۀ پزشکی را مطالعه کند و نظرش را منصفانه، صادقانه و بی‌طرفانه ارائه کند.
• حداقل‌های جراحی را بشناسد و بداند در زمان انجام جراحی، چه رویه‌ای معمول بوده است.
• شهادتش براساس شواهد و قرائنِ مربوط به مراقبت‌های پزشکی باشد. شاهد باید متونِ هم‌سطحِ این جراحی را بررسی کند تا دیدگاه‌های احتمالی و نامعمول در این‌باره را بشناسد.
• ربط این نتیجۀ پزشکی را با جراحیِ غیراستاندارد، کاملاً توضیح دهد (یا آماده باشد که توضیح دهد).
• هیچ‌گاه، جراحی‌ای که در چارچوب استانداردهای پزشکی انجام شده را محکوم نکند و از جراحی‌هایی که دارای حداقل‌های لازم نیستند، چشم‌پوشی نکند و ساده از کنارشان نگذرد.
• کار غیرمرتبط با پزشکی را تخلف پزشکی، به حساب نیاورد.

ه‍) تعارض منافع

تشخیص پزشکیِ جراح، نباید تحت‌تأثیرِ منافع مادی باشد. همچنین، نباید تشخیص او بر مبنای تعهدِ تجاری یا دیگر منافعِ احتمالی انجام شود. هرگاه تشخیص پزشک، تحت‌تأثیر منافع مادی یا هر منفعت دیگری بود که احتمالاً بر تصمیم‌گیریِ پزشک تأثیر می‌گذارد، باید موضوع را به اطلاع بیمار، همکاران و جامعۀ پزشکی برساند. اگر منفعت یکی از اعضای انجمن، چنان با منافع بیمار در تعارض باشد که نتوان آن‌ها را با هم سازگار کرد، باید جایگزین برای آن جراح تعیین شود تا به بیمار، رسیدگی و از او مراقبت کند.

در فعالیت تجاری، هرکجا که منافع مالکانۀ اعضای انجمن در میان باشد، وظیفۀ آن جراح است که این موضوع را اطلاع دهد یا او را به همکار خود ارجاع دهد تا روند درمانی‌اش را پی بگیرد. فعالیت‌های جراحان عضوِ انجمن، باید موبه‌مو، مطابقِ قانون باشد و کوچک‌ترین تخلفی پذیرفته نیست. بیمار هم در انتخاب جراح، کاملاً آزاد است؛ چه بخواهد درمانش را نزد این جراح ادامه دهد، چه بخواهد از خدمات پزشکیِ دیگر کلینیک‌ها استفاده کند.

و) ضمانت اجراییِ قوانین

هر عضوی که به نقض قواعد اخلاقیِ مذکور متهم شود، در معرض اقدامات تنبیهی قرار می‌گیرد، ازجمله: توبیخ، تعلیق یا اخراج. مجازات‌ها را طبق آیین‌نامۀ داخلیِ انجمن جراحان پلاستیک آمریکا مشخص می‌کنند.

ز) فرهنگ اصطلاحات تخصصیِ این آیین‌نامه

1. رسانه‌های ارتباط جمعی: این رسانه‌ها شامل وب‌سایت‌ها، شبکه‌های اجتماعی، وبلاگ‌ها، بسترهای اینترنتی برای تماشای آنلاینِ فیلم، تالارهای گفتگوی آنلاین، سامانه‌های دیجیتال و هرگونه ابزار ارتباطی که با اینترنت، فناوریِ مجازی یا شبکه‌ها کار می‌کند.
2. ارتباط خصوصی: هرگونه اطلاعاتِ گفتاری یا نوشتاری است که یکی از اعضا منتشر می‌کند، اما در زمانِ گفته‌ یا نوشته‌شدن، قرار نبوده است که این اطلاعات، به‌صورت عمومی منتشر شود.
3. عمل جراحی (مربوط به بند الف/ مورد ۱۰): منظور از عمل جراحی در این تبصره، هر نوع اقدام پزشکی است که نتیجه‌اش، شکافتنِ بدن و بُرش‌دادنِ آن برای درمان است. برخی از جراحی‌های موردنظر عبارت‌اند از: کشیدن پوست صورت، کاشت سینه، زیباسازیِ پلک چشم و تخلیۀ چربی (البته محدود به این موارد نیست؛ این‌ها از باب نمونه بیان شدند). برخی از مواردی که جراحی محسوب نمی‌شوند، عبارت‌اند از: تزریق (انواع بوتاکس‌ها و جوان‌سازی صورت)، انواع لایه‌بردار‌ی‌های پوستی و دیگر ترمیم‌های ظاهری بر روی پوست.
4. ارتباط گفتاری: این ارتباط شامل هرگونه اطلاعاتی است که به‌صورت شفاهی، نوشتاری یا از طریق ابزارهای ارتباطی منتقل شده باشد. به‌طور کلی، هرگونه راه ارتباطی که می‌توان از آن طریق، با عموم مردم ارتباط برقرار کرد.
5. رسانه‌های ارتباط‌جمعی، شامل این موارد است: ابزارهای الکترونیکی، تلویزیون، رادیو، ویدئو، تصاویر متحرک، تلفن، نامه‌های مکتوب، ایمیل (البته به‌جز ایمیل‌های شخصی)، محتوای مکتوب (یعنی روزنامه، مجله و کتاب)، محتواهای مربوط به بازاریابی و برندسازی (یعنی آماده‌کردنِ دفترچه راهنما، کارت ویزیت، تراکت تبلیغاتی، نصب تابلوی دفترِ کار، ایجاد سربرگ برای نامه‌های اداری، به‌کار‌گرفتنِ پشتیبان تلفنیِ گویا یا کارشناسِ پاسخ‌گو).
6. بهره‌مندی از تخصصِ مرتبط و اطلاع از علومِ روز: یعنی عضو انجمن باید دربارۀ جراحیِ پلاستیک و خصوصاً جراحیِ موردنظر، اطلاع کافی داشته باشد و بداند که در زمان انجامِ جراحی، دقیقاً چه اتفاقاتی افتاده که از نظر قانون، دارای اهمیت است. همچنین، شاهدی که در دادگاه شرکت می‌کند، باید در سه سال گذشته، حداقل یک جراحی انجام داده باشد و نیز حتماً باید جراحی‌اش، شبیه به همین جراحیِ موردنظر باشد. اگر سه سال بگذرد و جراحی انجام نداده باشد، نمی‌تواند در جایگاه متخصص، شهادت دهد.
7. جذاب‌کردنِ کار پزشکی: بدین معناست که ارتباط شخصی با بیمار برقرار شود تا سوق داده شود که تحت درمان این جراح قرار گیرد.

اصول نگارش رضایت‌نامه بین بیمار و پزشک

انجمن جراحان پلاستیک آمریکا، رابطۀ بیمار و یکی از اعضای انجمن را رابطه‌ای متقابل می‌داند که هر دو طرف، قدرت تصمیم‌گیری دارند. در بستر ارتباط متقابل و گفتگوست که پزشک می‌تواند اطلاعاتی را دربارۀ بیمار به دست آورد و در روند درمانی‌اش، از آن‌ها استفاده کند.

هر دو طرف، قدرت تصمیم‌گیری دارند و همین موضوع، پایۀ اصلیِ این رابطه است. رابطۀ بیمار و پزشک، مبتنی بر احترامِ فردی، خودمختاری و کرامت است.

فرایند تصمیم‌گیریِ بیمار و پزشک باید طبق رضایت دوطرفه باشد. برای انجام هرگونه عمل جراحی یا درمان، اطلاعات مرتبط را باید در اختیارِ هم بگذارند، دربارۀ آن‌ها گفتگو کنند و جزییات موضوع را کاملاً متوجه شوند. بعد از این، بیمار می‌تواند درمان خود را به دست این جراح بسپارد. اطلاعاتی که لازم است به یکدیگر بگویند، باید حتماً این موارد را شامل شود (البته محدود به این موارد نمی‌شود):

• توضیح دربارۀ ماهیتِ جراحی یا درمان
• قرائنی که نشان می‌دهد جراحی، باید انجام گیرد
• بهبودی‌هایی که انتظار می‌رود پس از جراحی حاصل شود
• نتایج و عوارض جانبیِ جراحی
• کمیّت و شدّتِ خطرات احتمالی و نتایجِ خلاف انتظار
• جایگزین‌های جراحی؛ فواید، خطرات و پیامدهای آن
• پیش‌بینیِ نتایجی که به دست خواهد آمد
• باید مشخص شود که روش این جراحی، آیا روشی است که معمول و متعارف است، یا روشی نوین است و مورد تأیید مقامات ذی‌صلاح نیست (مثلاً پزشک باید مشخص کند داروهایی که به کار می‌بَرَد، داروهایی مجوزدار است و انجمن جراحان تأییدشان می‌کند یا نه).

بیمار یا نمایندۀ قانونیِ او، باید پیش از انجام هرگونه عمل جراحی، رضایت‌نامه امضا کنند.