معارف عملی؛ اخلاق و فضایل

اخلاق جمع خُلق، به معنای خو و ملکات نفسانی است و در مقابل ویژگی های جسمانی و ظاهری _ که با واژه خَلق به آن اشاره می شود _ قرار می گیرد. چگونگی تعریف اخلاق در نزد صاحب نظران، تا حدود زیادی، بسته به نظریه های هنجاری اخلاقی است که آنان برگزیده اند. در انگاره های عمل محور، اخلاق، تنها به معنای مجموعه ای از رفتار های خارجی است که با معیارهایی خاص همسانی داشته باشد. آن چنان که سودگرایان، عملی را اخلاقی می دانند که حداکثر سود را برای بیشترین افراد به باور آورد؛ هرچند وظیفه گرایان، بی توجه به نتایج افعال، اخلاقی بودن آنها را صرفا ناشی از ماهیت ذاتی آنها و تطابقشان با یک قاعده یا اصل اخلاقی و نیز، به انگیزه ی اطاعت از قانون می دانند. اما در نظریه فاعل محور(فضیلت محور) که از زمان ارسطو تا کنون مورد توجه فلاسفه و اندیشمندان بوده است، اخلاق، مجموعه ای از خلقیات درونی است که به رفتارهای خارجی متناسب با آنها می انجامد.